Aflevering 6 – The Final

We hadden die middag veel tijd. Ik werd geroepen naar de steen voor verhoor. Het was oké, al deden ze wel lekker hun best om door te dringen tot diep in je ziel, door te vragen naar de afscheidsbrief, WK 2019 etc.

In de kamer zelfs 15 hele minuten geslapen, in de slaapzak (een risicovolle keuze want hierdoor zou ik te laat zijn als we weer halsoverkop weg moesten). Toen kwam er een stafflid vertellen dat we die avond op missie zouden gaan, leuk!

Ik had er oprecht veel zin in. Hoe naïef kun je zijn..

We kregen de benodigde informatie qua: kaart en coördinaten, en de opdracht de route met RACR’s uit te stippelen. Hoe dit moest, hebben we eerder deze week geleerd tijdens een avondlesje. We verdeelden de taken en hadden uiteindelijk een waterdicht document waar we mee vertrokken. De opdracht: Om 19.00 worden we gedropt, we lopen dan onze route richting een Safehouse. Als we daar voor 0.00 uur aan komen, kunnen we daar overnachten na contact te hebben gelegd met ‘Agent 1’. Volgende ochtend om uiterlijk 07.00 moeten we ons melden bij Agent 2, aan de andere kant van de open vlakte.

We bereidden ons goed voor, kregen een bak heeeele lekkere lasagne (in een doos, dus dit keer geen afwas), en om 18.30 stapten we de bus in. We hadden vertraging dus dat ging al van onze tijd af. Om 19.30 stopte de bus ineens, kilometers voor ons eigenlijke startpunt. De 3-tonner bleek ‘kapot’. Dit was natuurlijk gewoon weer een truc om te kijken hoe we om gingen met deze tegenslag. We moesten het eerste stuk tot het begin van de route, achter de staff aanlopen. In een moordend tempo de berg op. Vooral Dave hield het amper bij en moest zich aan onze tassen vasthouden. Ik dacht alleen maar: Bij elke bocht kan het ineens over zijn, dan zijn we van die staff af en bepalen we ons eigen tempo. Uiteindelijk kwamen we op dat punt. We namen 2 minuten pauze en liepen toen door, steeds over een kiezelweg. Tim voorop in verband met zijn knie. Giel werd nog even boos op me, omdat hij vond dat ik te hard liep. Alsof ik bezig was om ze te lossen, hahaha.

We hielden goed onze herkenningspunten en de tijd in de gaten. Als we pauze hadden, was dat vaak 3 minuten en dan weer door. We lagen eigenlijk goed op schema, maar ik wilde geen risico lopen. Aan de hand van de reliëf lijnen op de kaart, wisten we steeds wat voor hoogteverschillen we konden verwachten. Onze voeten waren aardig gaar aan het worden: De schoenen waren nog nat van binnen en dat zorgde voor blaren. Het leek daarom ook maar beter om gewoon te blijven doorlopen, ipv steeds een korte pauze.

We kwamen op tijd aan bij de Safe house. Er stond een man te zwaaien met een zaklamp. Ik zei nog tegen Giel: moeten we niet eerst contact maken via de portofoon? Doen we binnen wel, was het antwoord. Daar pakte een lokale Sloveen onze tassen aan: ‘Welcome, are you tired?’

Dit gemoedelijke welkomsttafereeltje was in 1 klap heel snel voorbij. Hij trok zijn wapen, er kwamen nog meer mannen met wapens en een mechelse herder met een portie agressie die alleen op tv ziet. Gegijzeld. Zak over je kop en handen tegen de muur.

We werden verspreid over de ruimte, die overigens open ramen had en dus gewoon even koud was als buiten.

Ik werd met die zak op, met mijn hoofd tegen een muur gezet. Toen kwam er keiharde, gekmakende muziek. Steeds heel snel afwisselende kreten en deuntjes, en dan weer een krijsende baby of kermisgeluiden. Geen idee hoelang dit nou allemaal duurde. Het bandje werd steeds opnieuw afgespeeld, en daartussen was een moment met letterlijk 2 seconde rust. Op een gegeven moment wist je precies wanneer dat heerlijke stille moment kwam. Achteraf hoorde ik dat Giel hier heeft opgegeven. Ik heb zelf ook echt een hekel aan discoteken en al die pokke herrie. Ik was toen al niet meer echt helder, want had steeds het gevoel dat we echt met 15 man werden vastgehouden. Terwijl we natuurlijk maar met 4 waren! Gekkigheid. Na de muziek, dacht ik dat ik slim was door te vragen: ‘Can I go to the toilet?’ Zo gaat dat altijd in films, dacht ik. Dan is daar zo’n luikje en dan klim je via het dak je vrijheid tegemoet.
Onze broekzakken waren leeggehaald, maar ik had in mijn borstzak een groot zakmes gestopt, en die zat daar nog. Daarmee kon ik dan die tie-wraps doorsnijden, en als een Sloveen op m’n pad kwam, zou ik die ook nog even omleggen, was het idee. Iets teveel Hollywood films gekeken.

Maar bij de toilet aangekomen, zei een stafflid ineens: ‘Nou, uitzondering dan’. Huh? Ik dacht dat het nog steeds Slovenen waren die ons gijzelden natuurlijk.  Maar nu ook bleek dat ik naar die toilet mocht als uitzondering, was de lol er eigenlijk al af. Ik zei dat ik alleen maar uit was op een ontsnapping, maar toen werd gezegd dat dat niet de bedoeling was. Ondergaan en conditioneren. Toch vind ik het nog steeds leuk om te bedenken hoe het wel had kunnen gaan; ik zag mezelf via dat dak het bos in rennen, terwijl de staff en de crew me kwijt was, haha. Klein dingetje zou nog wel zijn, hoe te overleven in die kou. Als ik me ergens had opgerold in het mos, was ik doodgevroren denk ik.

Goed: terug naar die gezellige ruimte ‘binnen’. Ik werd steeds anders neer gezet: staand, dan weer zittend, armen voor je, armen boven je hoofd, armen op je rug.. Het duurde eeuwen. Ik vroeg me af hoe lang ze dit zouden doen. We waren voor 0.00 uur binnen. Misschien tot half 2? Tot 3 uur? Tussendoor werd je steeds mee naar buiten genomen. Trapje af, trapje op, door het gras.. Complete mindfuck, omdat je daardoor steeds dacht, dat er misschien wel een einde aan kwam. Maar dan werd je weer naar binnen gebracht en in een houding gezet. Als je die houding niet meer vasthield, zette iemand je recht. Er werd de hele nacht niet meer gesproken. Ik wist totaal niet hoelang ik steeds in zo’n houding stond. Ik wilde inmiddels wel echt weg daar met elke cel in mijn lichaam. Het grootste probleem was de kou. Vooral die natte schoenen zorgden er voor dat ik op een gegeven moment alleen nog maar kon rillen. Als ik teveel schudde, kwam er een hand die aangaf dat ik stil moest staan. Dat lukte dan 20 seconde, en dan begon het weer. Daarnaast sloeg de vermoeidheid in. Meerdere keren voelde ik m’n hoofd ineens omvallen, en schrok weer wakker. En 1 keer viel ik staand ineens om. Gelukkig was er iemand scherp genoeg om me op te vangen. Ik dacht alleen maar: als ik nu ga opgeven, zouden de 3(?) eerdere uren voor niks zijn geweest.. Enige gedachte die hielp was: Ooit komt hier een eind aan..

En dat einde kwam. Na heel, heel lang. Het was toen inmiddels 6.30, dus we hadden 6,5 uur in die ruimte gestaan. We werden neergezet op onze rugzakken, De tie-wraps zatten inmiddels losser. Blijkbaar zaten we dicht bij elkaar, want Dave trok ineens die zak van mijn hoofd en zei: Nu, rennen!

Totaal gedesoriënteerd renden we weg, het bos in. Ik kon amper recht uit mijn ogen kijken door vermoeidheid en verblinding van ineens weer zoveel licht. We wisten dat we langs de open vlakte naar Agent 2 moesten lopen. Gingen door het bos omdat we anders zichtbaar zouden zijn.

Dat rennen ging allerminst vlekkeloos, half struikelend door de takken. We zagen de 3-tonner staan en daar stond de staff. We moesten opstellen, en er werd tegen Dave gezegd dat het hier voor hem op hield. Hij bleek te emotioneel te zijn voor de job.

2 persons left..

We moesten de bus in zonder onze tas, en die tas was nou precies wat we echt nodig hadden. Sinds de avond er voor hadden we geen druppel water meer gedronken. We zouden heel graag even langs ‘huis’ gaan, om droge sokken aan te doen, tanden te poetsen en een uurtje slaap was ook best welkom. Maar we gingen door naar de volgende opdracht.

Het was toen inmiddels 8.00 uur dus het werd gelukkig steeds wat warmer, waardoor we langzaam ontdooiden.  Tim en ik hadden het al een beetje over de finish, en ik hoopte vooral dat we niet tegen elkaar zouden hoeven strijden. Je voelt je juist zo’n team en door Tim’s knie, zou het ook niet echt een eerlijke strijd worden. We stopten bij de rivier en kregen allebei een kano. Geen tijdsdruk, wel de opdracht tegen de rivier in te verplaatsen, tot we bij het strandje zouden komen waar het allemaal begonnen was. Er werd wel gelijk bij verteld, dat het geen half uurtje rustig peddelen zou worden.

Ik heb nog nooit iemand zo sloom zien kanoën als Tim, haha. Blijkbaar niet opgegroeid met vakanties in de Ardèche. Addertje onder het gras was, dat we steeds op ondiepe plekken waren, en iedereen weet wat een gekloot dat is; over de gladde stenen met die kano sleuren.

Hoelang dit duurde? Ik gok een uur of 2-2,5. Toen zagen we eindelijk het strandje waar het allemaal begonnen was. Ik dacht nog: Misschien worden we nu ook weer met die heli opgehaald, dat je er zo 15 meter lager onder een touw hangt, haha. Maar nee, we zwommen (why??) naar de kant en daar werd gezegd dat we het nog even officieel gingen afsluiten. Ik had een beetje een onvoldaan gevoel toen we in de Landrover zaten richting het basiskamp: Ik had gedacht dat we na aankomst op dat strandje, er weer tegenaan zouden moeten. Maar je ziet het al op beeld: De sfeer is ineens heel anders. De commando’s lachen en we wanen ons al helemaal bij de eindstreep.

Maar terwijl we in de auto eigenlijk heel chill aan het nabespreken zijn, gaat ineens de handrem er weer op en moeten we er weer uit. Iedereen kijkt weer streng en het is klaarmaken voor vertrek.

De laatste kilometers bergop, worden we nog 1 keer goed getest. We moeten het tempo van de staff bijhouden en daar moest je wel weer even diep voor graven. Tim doet het goed met zijn knie. We lopen een heel stuk zelfs hand in hand met de staf, en ze slepen ons er echt doorheen. We tellen steeds het aantal passen wat we rennen(met enorme verzuring in je bovenbenen), om vervolgens af te wisselen met snel wandelen. Eigenlijk een systeem wat ik altijd al heb gedaan in trainingen: je deelt zo de taak in stukjes waardoor het beter vol te houden in. Het was inmiddels warm en het zweet kwam gewoon door al die dikke lagen kleding.

Op een gegeven moment werd er gestopt en sprak het opperhoofd ons toe: We voldeden fysiek en mentaal aan de eisen die ze ons die week hadden gesteld binnen de Special Forces, en nu was het tijd om dat te laten zien. We moesten nu samen verder, en laten zien dat we uit onszelf die karaktereigenschappen kunnen oproepen en even diep gaan zonder iemand naast je te hebben die dat van je vraagt.

Weer hand in hand. Tim gaf aan wanneer we weer konden versnellen, en dan telde ik steeds 25 dubbele stappen. Rennen en lopen. Rennen en lopen. Telkens weer die bocht om, wetend dat er ooit een einde aan kwam.

Toen het huis in beeld kwam spraken we een punt af, van waar we in 1 stuk door zouden gaan. Het werden meer dan 80 dubbele stappen. Handen los, zelfstandig finishen.

Daar stond de hele staff op het podium, er vloog een drone boven ons hoofd en we moesten de tassen afhangen.

De opper commando sprak ons toe. Nummer 5, doe je band af. Letterlijk 1 seconde dacht ik: wat?? Moet ik er nu alsnog uit? Maar nee, ik kreeg mijn naam weer terug;) Persoonlijk naar mij zei hij, dat ik trots kon zijn en ” wat je ook gaat doen, het komt helemaal goed komt, dat weet ik zeker”

Mooie woorden, voor ons allebei! Ik mompelde nog iets terug van dat zij ook fantastisch waren geweest en dat ondanks dat ik ze tijdelijks soms heb gehaat, ik ze ook wel zal missen.

En toen was het klaar!

Bizar.

De crewleden kwamen allemaal vanuit het gebouw naar buiten en feliciteerden ons. Ineens waren we weer ‘gewone burgers’. Ik sprak nog een tijdje met Erik (het opperhoofd heeft ook gewoon een naam), alles wat hij zegt wil je gewoon opslaan. Wat is die man goed en wijs!

Het eten en drinken wat volgde, was heel welkom. Het laatste wat we aten was de lasagne, 18.00 uur de vorige avond.

Ik wisselde de legerbroek om voor mijn spijkerbroek, en de bergschoenen voor mijn slippers. De schoenen hadden blaren gegeven doordat ze nat waren die vorige nacht, maar erger nog was dat tijdens die laatste klim, mijn shirt niet goed had gezeten. Eerder deze week had ik Alkan al als een zustertje behandeld, maar nu had ik zelf wonden op mijn zij en rug van die tas, omdat die rechtstreeks op mijn huid was gaan schuren. Maakte allemaal niet meer uit, want we hoefden nu toch niks meer. Nog steeds kun je die strepen op mijn rug zien, en ik vind het best, zo’n levenslang aandenken 😉

In de hotelkamer viel ik in een diepe coma slaap, tot er op mijn deur geklopt werd om naar de pizzeria te gaan. Nog steeds niet gedoucht omdat ik bang was voor water op die wonden. Maar aan die smerigheid wen je blijkbaar ook. Giel en Dave zagen we ook in het hotel, dus we hadden nog een prima avondje. We moesten de volgende morgen om half 6 buiten staan voor vertrek naar het vliegveld, maar het slapen van 0.00 tot 5.00 voelde echt als een enorme luxe.

Wat een ervaring! Toen ik thuis kwam en mijn familie vroeg hoe het was, kon ik alleen maar antwoorden met: HEFTIG.

 Niet te vergelijken met welke ervaring dan ook. Vrienden voor het leven gemaakt en ontzettend veel geleerd. Over de geleerde lessen en wat voor impact deze Special Forces week op mij en de andere deelnemers heeft gehad, lees je in een volgend Blog!