Aflevering 1 – Een koele kikker

Dit veranderde abrupt toen we stopten en moesten overstappen in een militaire bus (voortaan genaamd: de drie-tonner). We kregen een zak over ons hoofd en er werd gelijk gezegd: Vanaf nu wordt er niet meer gesproken. Je ziet he-le-maal niks door die zak, je hoort jezelf alleen ademen. Na een klein half uur, werden we er een voor een uit gehaald en werden buiten neergezet. Het geluid wat we toen hoorden… Pok-Pok-Pok-Pok-Pok.. Oh no… toch geen helikopter?

Wel dus. Je hoorde hem af en aan komen en gaan. Telkens werden er mensen ingezet en kwam de heli weer terug. Ik werd er samen met Dave in gezet (voelde ik aan zijn schouders, want nog steeds die zak op natuurlijk). Ik had nog nooit in een helikopter gezeten en hoopte maar dat we goed vast zaten en nu uit de open deuren zouden vallen. Enerzijds dacht ik ‘Hell, dit wil ik helemaal niet’; lees veel te vaak in de krant dat er weer een helikopter is neergestort en anderzijds probeerde ik te beseffen dat mensen hier normaal heel veel geld voor betalen (met het kleine verschil, dat ze dan wel uitzicht hebben). Na een korte vlucht stopten we, trok onze opper-commando de zak van ons hoofd en zei dat we op de 3^e tel eruit moesten springen. Het was minstens 10 meter tot je het water raakte. Ik was zo bezig met de instructies, dat ik vergat te ademen. Toen ik het water raakte, had ik dus al geen lucht meer. Ik kwam boven, nam zo snel mogelijk een hap lucht, maar helaas ook een hap water. Meteen proesten dus en ik vroeg me hier al af of iemand me kon komen redden.

Eenmaal op de kant was alles weer goed, en was het tof om te kijken hoe de anderen sprongen. Toen we compleet waren moesten we ons omdraaien en volgde dan de eerste speech. Terwijl dat gebeurde viel Hannelore al flauw van de pijn omdat ze scheef in het water terecht was gekomen. De beelden die ik later zag van haar been.. wauw.

Daarna best een grappige scene. We kregen de instructie om ons om te kleden in het defensie pak. Je ondergoed zat in die tas dus het was echt all the way. We kregen er 4 minuten de tijd voor, dus je had ook niet echt de tijd om na te denken of je daar nou echt zo uit de kleren ging ineens? Dus oke, alles uit, alles weer aan. Ik zag de energy gum en de abrikozen over het strand rollen.. die waren dus al verloren. We haalden de gestelde tijd niet, werden er voor gestraft en de toon werd gelijk gezet. Binnen 10 minuten na het omkleden in droge kleding, moesten we weer tot aan onze nek het koude water in. Dat omkleden was dus ook totaal voor niks geweest. Die middag hebben we verder allerlei groepsoefeningen moeten doen. Telkens met tijdsdruk en teamwork als basis.

Dit duurde een paar uur en daarna zijn we met de 3-tonner richting basis gereden. De eerste tranen rolden toen al over en weer, Iedereen was echt wel een beetje in shock, van hoe snel en hard het gelijk allemaal begonnen was. Het laatste stuk moesten we bergop lopen, telkens met de volle bepakking van zo’n 20 kilo. En altijd met een tempo wat we dus net (niet) konden bijhouden.

De basis is primitief. Zoals verwacht, maar erger. We moesten alles inleveren behalve ondergoed, tandenborstel en deo. De blarenpleisters, pyjama’s en andere kleding zagen we dus niet meer terug. Ik had wel verwacht dat er een douche zou zijn ergens, of een tafel om gewoon te eten. Maar nope. Telkens als we terug zijn in de basis, moeten we een heel stappenplan doorlopen. Houtkachel aanzetten, natte kleding daar hangen. Veldfles, thermosfles en camelbag 100% vullen, verdere corvee taakjes en altijd die rugzak klaar hebben voor vertrek.

Daarna was er een briefing vol regels en tas-training. Om 18.00 kwam er eten: Soep met bonen en een half varken erin. Alles best, als het maar eten is.

Om 19.00 moeten we weer klaarstaan beneden, dat is nu bijna…

Hannelore is net weggevoerd met een zak over haar hoofd. We speculeren of ze een verhoor heeft, naar huis is gestuurd, of bijvoorbeeld gekidnapt zodat wij haar moeten zoeken in het bos (oke, dat was misschien mijn eigen fantasie en leukste optie van allemaal).

Ik voel me fysiek oke. De sprong was even kut zo zonder ademhalen. Als ik het nog een keer zou mogen doen en dan gewoon met zuurstof, zou het misschien nog leuk zijn ook. Deze slaapzaal is maar druk. Ik moet er niet aan denken hier nog 6 nachten te slapen…

Inmiddels is het 21.00 uur. We stonden op tijd en met de juiste bepakking buiten, maar toch waren de commando’s weer ‘boos’. Giel had gerookt, en we hadden onze pannen niet goed schoongemaakt.

Na de straftraining kwam er echt een klote-opdracht: Doe alsof je je afscheidsbrief schrijft naar het thuisfront. Iedereen janken.

Ik hoop maar dat ze die brieven niet echt nodig gaan hebben deze week, en dat we hier gewoon weer levend uit komen. Om echt te schrijven wat ik allemaal denk, heb ik meer tijd nodig geloof ik. Ik heb mijn brief geschreven aan de hele familie, wat denk ik net iets makkelijker is dan als je het echt aan 1 persoon richt.

Als dit zo klaar is, moeten we weer naar buiten…