Aflevering 5 – Face your fear TWICE

Einde middag moesten we ons opmaken voor wat ‘Het zwaarste tot nu toe’, zou worden. Nou, dat was het hoor. We moesten de 3-tonner volgooien met boomstammen, tractorbanden en ijzeren jerrycans. Vervolgens werd er steeds meer uit de wagen gegooid, en alles moest op onze nek mee de berg op.

Vooral de dikste boomstam was ellendig. Als er mensen achterbleven, moesten de andere al die tijd met die boomstam boven hun hoofd wachten. Het was op zo’n moment, toen we denk ik al een uur bezig waren, dat Tim en ik voorop waren en we achter ons hoorden: Zeg het dan, geef je armband dan. Dat deed Alkan, dus hij was weg.

We moesten nog heel lang hiermee doorgaan. Echt door de pijn, en de samenwerking ging uiteindelijk echt goed. We waren totaal doorweekt van het zweet, lieten de pijn er gewoon zijn en het boeide ook totaal niet hoe het er uit zag op camera allemaal. Zelf was de knijpkracht in mijn handen de zwakste schakel. Je schouders waren inmiddels helemaal beurs van die boomstam, en het voelde ook alsof er letterlijk een ruimte ontstond tussen je sleutelbeen en die schouderkop. Ik had nog een beetje een brutaal moment halverwege, sorry staff.

Bij terugkomp op de basis kregen we zowaar een compliment over ons optreden. Zuurkool gegeten. Het is een stuk kouder inmiddels. Ik lig nu met fleecetrui en regenjas in mijn slaapzak. Na het eten hebben we nog een keer de tas moeten uitstallen en de klimgordel moeten uitstallen. Vervolgens werd verteld dat we hard hadden gewerkt en we die avond alleen nog een gezamenlijke stretch/yoga workout moesten doen. Ik nam het gokje om nog iets extra’s te vragen. De eerste ochtend hadden we namelijk thee gekregen bij het ontbijt, maar de rest van de week nooit meer een theezakje gezien. Dus als we vroegen ‘Wil er nog iemand thee?’ bedoelden we eigenlijk: ‘Wil er nog iemand een bak heet water? We hebben daarna weleens om zout, pleisters of vaseline gevraagd, maar dat kregen we dan nooit. Vanavond leek de staff relaxed dus nam ik de gok. ‘Bij die yoga zou een kopje thee wel erg goed passen denk ik..’ Pure overwinning toen de staff later op de avond nog even boven kwam, met zowaar een doosje thee.

We hoeven nu even niks meer, al weet je nooit wanneer je uit je bed getrokken wordt. Ik ga nu maar liggen, want de nacht wordt sowieso een chaos. Omdat we inmiddels nog maar met zijn vieren zijn, en er nog steeds elke nacht wacht wordt gelopen, is het schema zo, dat ik vannacht van 0.00 uur tot 01.00 moet lopen, en van 04.00 tot 05.00 uur. Genieten. Tijdens de wacht loop je telkens hetzelfde rondje. Om dat een beetje dragelijk te maken, verzin ik steeds maar een activiteit. Bijvoorbeeld elk derde rondje een thema. Een sportrondje met stretches, een rondje langs de wc, of een rondje met een stop om het hout bij de vullen.

De volgende ochtend begon weer heerlijk. We moesten binnen 5 minuten beneden staan, en haalden dat niet. Dus begon de ochtend met o.a. 5 minuten non stop-jumping jacks. Onze handen hadden al behoorlijk geleden onder deze dagen, waren helemaal droog en overal wondjes. Van deze 5 minuten tegen elkaar tikken steeds boven mijn hoofd, waren mijn nagelriemen kapot gegaan.

Toen ik om 06.00 op de kamer mijn compleet bebloede handen zag, dacht ik al.. ‘wordt het zo’n dag??’

Zo’n dag werd het. Na het ontbijt werden we toegesproken en werd het thema van de dag onthuld: Face your fear twice. Nou prima, we hadden totaal niet door wat het in hield. Na een rit in de 3-tonner (zelfs even in geslapen), kwam de bekende zak weer over ons hoofd en werden we er 1 voor 1 uitgehaald. Zak er af, code onthouden:

VL 7892 4578

Goh, eerder gezien. Nee toch?? Ja, wel! Verduisterende bril weer op, handen geboeid, terug naar die rand. De rand waarvan ik had gezworen er noooooit meer af te gaan. Ik was zo 100% zeker als ik eerder zei, dat ik absoluut naar huis zou gaan als ze me dit nog een keer vroegen. Maar goed, dan sta je daar en ik weet nog steeds niet echt waarom, maar ik ben toch gegaan. Je weet dat het de hel wordt, maar je weet ook dat je de eerste keer overleefd hebt. De woorden ‘Kom er maar weer uit’, zijn tot de dag van vandaag de beste woorden die ik ooit gehoord heb, haha. We hoefden het allemaal niet nog eens te ondergaan, het ging erom of we ons er over heen konden zetten om deze angst nog een keer in de ogen te kijken.

Nat pak, dus omkleden. Ritje in de 3-tonner, waarin we ons al af vroegen, welke angst we zouden gaan dubbelen. Na weer een paar opdrachten met de tas, en weer omkleden in het natte pak (why??) kregen we de opdracht om alles in de tas voor ons in 2 minuten aan te hebben. Ik dacht al, daar gaan we weer: boksen. Dave had dit pas heel laat door. Hilarisch moment was toen ik naar links keek en Giel zag. Onze chaoot had een kap op, maar zijn haar zat totaaaal voor zijn ogen. Er werd gevraagd of we ready to fight waren, en we knikten. Maar deze man moest toch echt even gefatsoeneerd worden, want zag natuurlijk geen hand voor ogen. Zelfs de staff moest hier echt even om lachen. Dave moest als eerste aan de bak, kreeg de vraag tegen wie hij zou boksen. Tegen beter weten in, wees hij Tim aan. We wisten natuurlijk al lang hoe dit zou gaan, en inderdaad stonden wij weer tegenover elkaar. Het werd weer een emotioneel gebeuren.  

Maar veel tijd om er bij stil te staan was er niet, want we gingen gelijk door met de brancard. Na eerst een berg op en af te gaan, moesten we later een parcours lopen. Door de struiken, door de modder en over takken. Het begon dramatisch, zonder plan. We vielen zelf ook de hele tijd en degene die op de brancard lag, kwam er soms nog het beste van af. Mijn benen zijn nog 2 weken blauw geweest omdat die brancard er telkens bovenop donderde als we weer eens onderuit gingen.

Mijn onderarmen en handen waren mijn grootste probleem. We werd ons gevraagd of de tijd nog konden aanscherpen, ik zei dat ik het eerlijk gezegd niet wist; we werden steeds vermoeider en die onderarmen verzuurden steeds sneller. Daarnaast werden die handvaten nat door de modder, dus ik zei dat dat ook niet echt meewerkte. De staff vroeg daarop, of de groep daar was aan had. Zou dit nou helpen? Ze hadden helemaal gelijk, en dat gaf ik ze ook.  Kop dicht en gaan. Leermomentje.

Je ziet op beeld dat we een keer onderuit gaan, maar in werkelijkheid gebeurde dit de he-le tijd. Het was vallen en opstaan en meestal viel die brancard dan bovenop je benen. Mijn benen zijn nog weken blauw geweest van deze actie. We waren blij toen we eindelijk de bus in mochten.

Daar volgde een ultiem geluksmomentje: Onze oppercommando gooide zomaar een reep chocolade de bus in, met de woorden ‘Omdat ik toch wel trots ben’. Wauw! Feestje… Na een klein overleg hoe we dit zouden verdelen over de dag, kwam de conclusie dat het beter maar gelijk opgegeten kon worden. Het was de beste chocola die ik ooit gegeten heb.

Bij de kazerne zoals altijd: natte kleren uit, vuur maken in het drooghok, water dragers vullen, lunch. Terwijl wij nog aan het uitpakken waren, stond Dave ineens bij de steen. In de bus terug hadden we na de chocolade, weer even het boksen over gesproken.

Het zat hem allemaal zo dwars, dat hij de staff wilde spreken…

Zie je volgende week, in de allerlaatste aflevering.. Wie haalt de eindstreep?