“Waar begin je aan??”
Het is woensdag 18 augustus 2021 als ik een mail binnen krijg. Een mail met daarin de niet alledaagse vraag, of ik mee wil doen aan een TV programma. En WAT voor een!
Even terug naar de context: Precies een week eerder, ben ik terug gekomen uit Tokyo. Een lange aanloop, 33 dagen in Japan onder vreemde omstandigheden, en dan een toernooi vol spanning en sensatie. Het is mijn allerlaatste wedstrijd.
Na afloop zeg ik in de interviews, dat ik nu de rest van mijn leven in de comfortzone ga doorbrengen. Klaar met al die zware trainingen en vooral met klappen krijgen en altijd maar zo diep moeten gaan. Lekker veel naar het buitenland en vooral relaxen is het eerste plan.
Maar dan dus dat ene mailtje. Halleluja. Mn eerste geachte is ´waarom?’ waarom vragen ze me dit nou… Niemand wil hier toch aan mee doen… In de omschrijving van het programma wordt gelijk gezegd dat het heftig is en er worden een aantal filmpjes gestuurd. Het is een en al ellende wat je ziet, en ik besluit het dan ook maar gelijk van mij af te zetten. Ik besluit mezelf 24 uur te geven voor ik een besluit maak over deelname.
In die 24 uur vraag ik aan een aantal mensen, wat zij er van denken. Mijn familie vindt me knettergek, m’n vrienden roepen ‘doen, tof!!’. Ja denk ik, vooral tof als je straks lekker veilig op de bank naar mij kijkt op het scherm. Gelukkig is er ook een vriendin die zegt: “Jaloers! Zou ik ook wel willen. Nou, daar houd ik me dan maar aan vast.
Ik besluit maar gelijk een survival training te boeken bij Outdoor Valley die avond. Onder het motto ‘als ik dat ook maar enigszins leuk vind, dan doe ik het gewoon’. Ik doe die training en die avond weet ik het al.. het is weer zo’n uitdaging waar ik gewoon simpelweg geen NEE op kan zeggen.
De volgende dag komen er wat belletjes over en weer, spreek ik met de productie maatschappij en diezelfde middag is het rond; Er is geen weg meer terug.
In de 5 weken die volgden, had ik veel vakanties gepland. Dit zorgde ervoor dat ik de voorbereiding niet helemaal kon sturen. Maar ik kwam natuurlijk heel fit uit Tokyo, dus hoopte daar nog wel even op te kunnen teren. Als ik wel eens aan paar dagen in Nederland was, plande ik wat survivaltrainingen in en bleef mijn normale krachttraining doen.
Intussen werd er een interview afgenomen in de studio in Amsterdam, waar ze je onder andere vroegen naar onder andere ”je grootste angsten”. Lastige vragen, die je soms amper durfde te beantwoorden ‘want dan is dat natuurlijk precies wat ze je voor gaan schotelen…’
De dagen voor vertrek voelden een beetje als een komende wedstrijd. Meer focus en de laatste inkopen. Ik ging naar de Etos en kocht de halve winkel leeg. Vooral pleisters, heel veel (blaren-)pleisters. Over wat er allemaal in mijn tas ging, heb ik ook veel na gedacht. We kregen vast een legerpak, dacht ik, maar daarnaast mag er vast van alles mee. Dus kleding voor onder dat pak, als koud is.. als het warm is.. Een zomerpyjama, een winterpyjama. In combinatie met de blarenpleisters, een paar cremetjes, wat eiwitrepen.. ´Lekker geregeld´ dacht ik nog. Wat ik er van mee mocht nemen, zie je zondag. Maar ik geef alvast een tip: De gedachte dat dit allemaal mee mocht, was redelijk naïef.
Ik ben er blanco in gegaan. Heb mijzelf niet de druk op gelegd dat ik het programma perse moest volhouden tot het einde. Wat ik wel wilde, was dat ik mezelf na afloop in de spiegel kon aankijken. Genoeg is genoeg, maar ik zou het niet accepteren als ik onnodig zou hebben opgegeven op een zwak moment. Fysiek gezien zou ik wel eea aan moeten kunnen door het topsportregime dat ik jaren heb gehad, maar wat ik hier ga beleven is waarschijnlijk van heel andere orde. Ik weet van tevoren totaal niet wat me 24 uur per dag te wachten staat. En wat gaat weinig eten en slapen met mij doen??
Verder was ik erg benieuwd wie er mee deden! Allemaal ‘echte’ bekende Nederlanders en dan ik! Haha. Alleen dat was al een avontuur. Tot het moment op Schiphol heb ik echt niet geweten wie er mee deden. En ook echt niet geweten wat ons voor geschoteld werd. Ik vraag me wel eens af, of ik met die kennis vooraf, überhaupt zou hebben mee gedaan…
Zondagochtend om 8.30 uur reed er een taxi voor die mij naar Schiphol zou brengen. Op Schiphol hebben we alle deelnemers ontmoet en zat de sfeer er al goed in. We sliepen de eerste nacht in een hotel in een Sloveens stadje. Tegen de avond was er nog een briefing waarna we allemaal alleen maar zenuwachtig werden. Het feit dat Dave nog even ging opzoeken hoeveel mensen er aan dit programma waren overleden of hun rug hadden gebroken, hielp daarin niet bepaald mee 🙂
De volgende ochtend werden we vroeg gewekt, mochten we nog ontbijten en moesten we onze telefoons inleveren. Bij het ontbijt pakten we nog van alles mee. Ik stopte Energy Gum in mijn linkersok, en een paar gedroogde abrikozen in mijn rechtersok: Zo, die eerste dag zou ik in ieder geval wel overleven zo. We werden opgehaald met een busje dat ons naar de bergen reed. The rest… is History.
Het is fantastisch in beeld gebracht en alleen te beleven via Videoland en RTL4, zondag om 21.30 uur. Don’t miss out!
Eén reactie
Respect!