Aflevering 2 – ‘Follow the leader’

Dinsdag, 19.35 uur.

Godsamme wat een dag!

De nacht was echt bagger. We moeten s’nachts wachtlopen, dus om en om je bed uit en rondjes lopen over het terrein. Je hoort van alle kanten beren geluiden, dat is stiekem wel tof. De slaapzaal is enorm gehorig, als iemand zich omdraait op z’n veldbed, lijkt het eerder een aardverschuiving. En dan is er nog Giel. Hij is leuk hoor, overdag. Maar zodra zijn hoofd zijn bed raakt, snurkt hij als een malle. Elke 45 minuten was er wisseling van de wacht, en ik geloof dat ik al deze wisselingen heb horen gebeuren omdat ik toch al wakker lag.

Om 5.57 uur stormden 2 commando’s de zaal in. We moesten binnen 3 minuten beneden klaar staan (lukte natuurlijk weeeer niet). Er volgde een fysieke training. Daarna werd er een doos met ontbijt neer gezet. 7.30 zaten we klaar in de 3-tonner. Telkens als we daar in stapten, had je geen idee wat je te wachten stond..

We reden een heel lang stuk, kwamen uit de bij de rivier en moesten daar allerlei parcours afleggen. Teamwork leek eerst nergens naar, ging later beter. Er werd gewisseld van ‘kandidaat van dienst’, een taak die Giel als eerste had gehad. Dat was niet makkelijk geweest voor hem, maar zeker ook extra lastig omdat hij de eerste was. Er werd gevraagd wie die taak nu op zich wilde nemen. Nou, mij niet gezien. Er waren een stuk of 3 jongens die hun hand wel opstaken.

‘Of is er misschien iemand.. die veel meer kan dan ze laat zien?’

Ik kwam er niet mee weg. Nou voilà, dat moest dan maar. Ik kon de tijd iets strakker bijhouden dan Giel, maar verder ging het ook verre van vlekkeloos. Toen we in het water in de rivier de boot moesten meeslepen, moest ik voortdurend keuzes maken. Keuzes waarvan ik ook geen idee had, wat nou beste beste zou zijn. Moeten de sterkere zwemmers voorop, of juist achterop? Zou het aan de overkant van de rivier niet beter zijn, dus moeten we misschien oversteken?

Anyway, het was 1,5 uur struggelen. Soms keek ik naar de kant en zag dat we amper vooruit kwamen. Toen we eindelijk aankwamen, hadden we het extreem koud door zo lang in het koude water te zijn geweest.

We waren blij dat we er waren, maar eigenlijk begon de hell daar pas. We werden op een dam gezet, met onze rug naar de plek waar actie was. Een voor 1 werden we gehaald, met een blinderende duikbril op je hoofd. Ik was zelf als 4^e aan de beurt. Ik hoorde de andere deelnemers achter me in het water plonzen, daarna naar adem happen, en later keihard schreeuwen. Terwijl wij daar stonden en ons niet mochten omdraaien, kon je niks anders doen dan dat aanhoren, en alleen maar gokken wat er zou gebeuren. Het geschreeuw van mensen in nood is echt heel akelig, vooral als je weet dat hetzelfde lot jou te wachten staat. Hier schoot het wel even door mijn hoofd, dat ik fysiek en mentaal gezond hier naar toe was gekomen, en of ik niet straks helemaal crazy naar huis zou terugkeren. Ik probeerde maar gewoon zo min mogelijk geluiden te horen door mijn aluminium onderkoelingsdeken de hele tijd te bewegen en zo niet veel anders te horen dan dat gekras.

Toen werd ik gehaald.. Je moest een code onthouden, je armen werden aan elkaar gebonden en zo moest je je achterover laten vallen in het water. Je kreeg commando’s welke kant je op moest ‘zwemmen’. Dit duurde een tijdje en was al lastig.. maar de grootste ellende was, dat de duiker (waarvan ik eerst nog dacht ‘oh fijn, er is een duiker om je te redden als het niet meer gaat’)je daarna naar beneden ging trekken. Telkens als je lucht wilde happen, werd je omlaag getrokken. Best paniek. Misschien denk je nu: Ach, je zit in een programma en weet dat ze je toch niet laten verzuipen. Maar zo werkt het op dat moment niet. Je bent gewoon in doodsangst en denkt niet aan straks en een programma. Je hebt gewoon zuurstof nodig die je op dat moment niet krijgt, en that sucks.

Op de kant moesten we die code weer opnoemen. Nou, dat werd een drama. De code was VL 7892 4578 (ik vergeet hem nu nooit meer). Ik dacht dat dit nou typisch zo’n geval was, dat een ezelsbruggetje handig zou zijn. VL zou wel lukken, afkorting voor Vlaardingen. Verder dacht ik, laat ik de nummers onthouden die het NIET zijn. Dus start de reeks met 7, en onthoud verder 1,3,6. Snap je het nog??

Opzich was m’n formule waterdicht, maar ik wist hem zelf niet zo vlekkeloos toe te passen, waardoor ik steeds een nummer vergat. En toch.. als je het nogmaals luistert, hoor je dat ik alle cijfers zeg.

Anyway, was al lang blij dat ik dit overleefd had. Vooral Gaby en Jamie hadden het echt zwaar voordat ze aan de beurt waren. Maar hoe stoer, als je dan alsnog gewoon gaat.. Toen iedereen geweest was, konden we onze droge kleren aan en even wat eten. Daarna moesten we de berg een aantal keer op rennen naar de drietonner.

Lange rit in de wagen. Toen lang lopen de berg op. Imanuelle trok het hier niet meer en gaf op. Ook Gaby was achterop geraakt en ik moest iemand sturen die haar zou halen, de berg dus weer af. Het was onze kleinste man, Giel, die zich aanbood en dat extra stuk gezwoegd heeft. Zo’n 45 minuten non stop met die tas omhoog volgde, waarbij we het tempo van de commando’s moesten aanhouden en nooit een gat mochten laten vallen. Ik moest steeds verzinnen wie waar liep, en wie Gaby en Giel ondersteunde naar boven. We mochten verder niet meer praten, en dat werkt eigenlijk supergoed. Hierdoor was iedereen gefocust op gewoon stappen zetten, en meer niet. We waren doodop toen we aan kwamen. We waren dus ook letterlijk 8 s ’morgens vertrokken, en tegen 18.00 pas weer terug op de basis.

Toen een opbeurende speech, en de opdracht te eten, rusten, kleding drogen en tas weer klaar maken.

We hebben gezamenlijk de tas in- en uitgepakt, want niet iedereen had alles nog op de juiste plek. Ik heb een plattegrond getekend van de tas, die wel handig blijkt. Gulash gegeten, altijd met een pak wit brood erbij.

S’avonds ontdooiden de commando’s vaak een beetje. Overdag met alle opdrachten waren ze lekker streng, maar s’avonds kwamen ze soms de zaal ik (je kreeg dan bijna een hartverzakking want ‘wat nu weer?’) voor een praatje of een les. De eerste avond was dat een les over je medical kit en bijbehorende EHBO. De avond hadden we echt een super mooie sessie over mentale veerkracht. Ik had het echt graag allemaal op willen schrijven, maar wakker blijven was al een uitdaging.

We maakten een nieuw schema voor de wacht (nu nog maar met 8 mensen) en om half 12 konden we gaan slapen. Maar voor hoe lang..