Aflevering 4 – Behoorlijk in de put

Weet je nog waar we gebleven waren? Na een dag vol met teambuilding, de sprong in het ravijn, het boksen en het afscheid van Gaby, was het nu ieder voor zich. Rennen zo hard als je kan, de laatste ligt er direct uit!

‘Links aanhouden, links aanhouden..’ De opdracht was simpel. Ik wilde doseren, dus begon ik eigenlijk gelijk al achterin. Gelukkig werd het gat met degene die wel gewoon voluit gingen vanaf de start, nooit echt groot. En halverwege, toen we de draai moesten maken bij de Landrover, wist ik al dat het goed zat en ik niet als laatste zou eindigen. Helaas was Roy dat wel.. Onze grote beer, met zijn nuttige weetjes en tips, waarvan iedereen dacht dat hij het einde zou halen. Helaas werkte zijn grote lichaam dit keer tegen hem en was het ineens, heel plotseling, klaar voor hem. Een emotionele speech volgde, en daarna moesten we gelijk door.  

Je ziet dit niet op beeld, maar we moesten direct hierna nog een lange som zien op te lossen We kregen er een uur de tijd voor. Uiteraard was dit weer een test of je na fysieke inspanning, mentaal nog bij de les kon blijven. Ik was deze keer wel helder voor de verandering, en dacht lekker bezig te zijn op iets wat leek op een sudoku. Maar na 53 minuten kwam ik er achter dat ik ergens een fout had gemaakt. Te laat om opnieuw te beginnen. Boven bleek iedereen andere antwoorden te hebben en niemand wist wat het had moeten zijn.

Mijn volgende activiteit was ‘douchen’. Niet bepaald een welness moment, maar door het rennen die berg op met alle kleding aan, was alles zeiknat. Als ik nu mijn haar niet zou wassen, zou het echt een vette bende worden de komende dagen. Nergens shampoo te bekennen natuurlijk, maar wel afwasmiddel… Dus in m´n ondergoed over het terrein (altijd rennend) naar de emmers water. De emmers bleken leeg, terrein weer over, emmers vullen, afwasmiddel op m´n kop, emmer omkeren, emmers weer vullen en emmer weer terug zetten. Ik moest er al om lachen terwijl ik het deed, omdat ik mezelf zo heen en weer zag rennen over dat terrein. Maar: Missie geslaagd. Geen idee wat afwasmiddel met je haarcoupe doet. Geen spiegel te bekennen hier..

We waren doodop allemaal. Werden weer geroepen om de tassen in en uit te pakken, en Jamie werd aangesteld als kandidaat van dienst. Fijn om daar van af te zijn, want je staat toch nog net wat scherper ´aan´ de hele dag. We waren niet snel genoeg met de tassen, dus stonden weer een tijdje met een boomstam in de lucht. Het is nu 21.30 en we zijn kapot moe. Maar we krijgen nog educatie vanavond, over kaartlezen en wat je moet doen bij ontvoeringen etc.

Komende dagen gaan we naar ´buiten´, naar groen gebied..

—————————————————————————-

Donderdag, 15.00 uur

Paar uur achter elkaar geslapen! Fijn!

Om 3.18 was onze nacht voorbij. We moesten weer in sneltreinvaart ons bed uit en 3.30 zaten we in de 3- tonner. Niet meer compleet, want Jamie had zijn grenzen bereikt en zag nog meer ellende niet meer zitten.  De sfeer zat er goed in, we hadden er zin in en dachten nu misschien dan eindelijk op een missie in de bergen te gaan. Onderweg heb ik nog een boks traininkje naast de weg moeten geven. Later bleek dat dit niet gepland was, alleen de auto had het begeven.

Het idee dat ons iets leuks te wachten stond, was een illusie. We stopten, stapten uit en kregen die verdomde zak weer over ons hoofd. Ik hoorde een drone en de rivier stromen, en keek niet uit naar wat er zou komen. Misschien midden in de nacht geblinddoekt door het water? Nee; we moesten allemaal in een ton onder de grond stappen. Je rugzak werd daarna op je benen gezet, armen geboeid eronder. De zak ging van je hoofd, en je mocht je ogen niet sluiten.

 Claustrofobie-testje. De key is natuurlijk om aan iets anders te denken, anders raak je in paniek. Ik ben uiteindelijk de gaatjes in het cement gaan tellen. Telkens die 22 gaatjes, en dan weer opnieuw. Daarna een tijdje piano gespeeld op mijn vingers. Alleen maar afleiding zoeken dus. Het werd pas benauwd, toen ik mijn handen naar boven wurmde en boven mijn rugzak zette. Dat leek zo’n goed idee, maar daarna kreeg ik minder lucht doordat die rugzak me plette. Niks meer aan te doen.

Dit heeft zo’n 3 uur geduurd, voordat ineens de deksels er af werden gehaald, en we eruit moesten klimmen. 270 graden, 900 meter, binnen 11 minuten moesten we weer bij de 3 tonners zijn. In 1 klap die actie modus weer aan. De zijtassen waren losgehaald van de tas, en er moest een touw mee. Chaos. Opschieten en rennen zo hard als je kan. Gelukkig de tijd gehaald. Wat een rottige start van je dag.

Terug in de basis hadden we 40 minuten voor water bijvullen, ontbijt en tassen weer in orde krijgen.

Een lange tijd in de keihard hobbelende bus gezeten. We kwamen aan bij rotsen en kregen weer allerlei opdrachten om de klimgordel zo snel mogelijk aan te krijgen. We hebben daar geklommen, later nog een stuk moeten rennen over de heuvels (allemaal niet te zien in de serie).

Later hebben we ons verplaatst naar een ravijn, waar we in cat crawl naar de overkant moesten. Vooral het in het midden komen hangen en dan weer het touw opklimmen, was een uitdaging. Omdat we gister al in een ravijn sprongen, vond ik die hoogte niet meer zo interessant. Heb ook geen 1 keer naar beneden gekeken, alleen maar langs het touw, naar het eindpunt. Dave, Tim en Giel haalden hier wel weer mooie inzichten uit. Bijvoorbeeld dat het oké is als iets niet lukt, zolang je het maar probeert..

Zelf was ik echt een beetje in een depressieve toestand die ochtend. Ik was die ellende met die tas zo zat. Ik was zelfs boos op de tv- crew, die had telkens maar zo gemakkelijk had. En toen we een moment op onze rugzak zaten, vloog er een kraaiende vogel over en dacht ik ‘Shut up!’ Door en door chagrijning, haha. Ik vermoed dat dat iets te maken heeft met je dag starten in een put. Het spreekwoord ‘in de put zitten’, krijgt ineens betekenis..

Na het eten gaat het beter. Het is nu zo rond 15.00 uur (Ik heb het enige aanwezige horloge niet meer), en we hebben even rust. Alkan komt net emotioneel terug van een verhoor.

We laten inmiddels bijna alles in de tas. Je wilt niet steeds die stress als we weer heel snel klaar moeten staan. Dus we delen ons bestek, drinken uit de waterkoker en eten meestal uit de pan. We hebben alleen een buitentoilet, en de douche is dus een emmer koud water. Je wordt een tikkeltje barbaars van dit hele gebeuren.

Einde middag moesten we ons opmaken voor wat ‘Het zwaarste tot nu toe’, zou worden. Alleen die uitspraak zet je al weer helemaal op scherp.

Wat het was? Wait and see, maandag aflevering 5..!