Aflevering 3 – ‘Een kleine stap voor de mensheid, een grote stap voor jezelf’

Woensdagavond, 21.30 uur:

De nacht was ellende. Na amper een uur slaap, werden we eruit gehaald om te oefenen met de klimgordel. Toen weer 2 uur geslapen en weer er uit, echt bagger (En dan te bedenken dat er ook iemand is geweest, die in deze 2 uur ook nog wacht moest lopen).

Het is nu woensdagavond en ik weet nu al niet meer wat daarna kwam… Zoiezo ochtend sport, elkaar op je nek tillen en boomstamgedoe. Na het ontbijt de 3-tonner in. We dachten dat we eindelijk wat leuks gingen doen, een ochtendje klimmen ofzo. We werden naar een heel mooi gebied gebracht, waar de hele crew klaar stond. Het leek inderdaad een avontuurlijk klimparcourtje te worden, tot 1 staff lid het even voordeed en ineens het ravijn in sprong. Alle 8 hebben we even een paar hartslagen gemist toen we dat zagen geloof ik.

We werd gevraagd wie er al eerste wilde, en ik was blij dat mijn verzoek werd goed gekeurd. Toen ik op de rand stond, moesten we ineens even wachten omdat er iets was met een extra veiligheidslijn. Ik vroeg het staff lid dat ons daar hielp, of het nu ok was, of dat ik als proefkonijn het ravijn in moest. “We zullen het vanzelf zien”, was zijn antwoord.

Even 1 seconde lachen op zo’n moment helpt wel ff tegen de spanning. Je moest letterlijk een stap in het ‘niks’ zetten en dat is wel even een dingetje. ‘Een klein stap voor de mensheid, een grote stap voor jezelf’, galmde door het ravijn. Gewoon doen, en dan is het ook ineens super snel weer voorbij. Toen ik nog in de lucht hing, dacht ik al: Gaaf! Na 2 verdrinkingen, was dit de eerste opdracht die ik echt leuk vond. Beneden in het dal hoefde ik alleen nog maar te kijken naar de rest. Dave had het hier heel moeilijk, en Alkan was helemaal verkeerd terecht gekomen, echt niet tof.

‘Thuis’ hadden we een snelle lunch (zakken wit brood en nutella, het dagelijkse menu waar iedereen helemaal tevreden mee was), en werd Gaby verhoord. Ze stortte daarna in en is opgestapt. Het was wel genoeg zo, maar mijn respect heeft ze.. Zij vond zo veel dingen echt eng, en deed het dan toch! Deze 3^e dag vond ik haar juist heel sterk, omdat ze smorgens mij nog op haar nek vervoerde (zeker 15 kg verschil) en daarna zonder blikken of blozen het ravijn in sprong. Dat zij meer is dan NIKS, is mij wel duidelijk…

Weer een vrouw weg, dus nu ben ik The last Woman standing. Een extra reden om er niet als eerstvolgende uit te gaan; Ik wil niet dat het straks zo overkomt, alsof eerst even de vrouwen worden weg gespeeld, en we daarna echt gaan beginnen. No way. Wel wordt het ons duidelijk dat nu Gaby weg is, het tempo omhoog zal gaan. Het is steeds serieuzer aan het worden..

Even een grappig momentje tussendoor: Toen duidelijk was dat Gaby weg zou gaan, bedacht ik me dat zij een haarborstel had. Ik gebruikte die elke dag. Maar nu Gaby weg ging, zag ik ook de haarborstel verdwijnen. Ik dacht hardop en zei nog mompelend.. Oooh ik ga die borstel even lenen. Ik stuur hem later wel op naar Amsterdam dacht ik, vindt ze vast niet erg. Dus de borstel in mijn eigen krat gelegd. Een paar minuten later kwam de Medic omhoog om de spullen van Gaby te halen. Hij pakte de krat, keek me aan en zei: ‘Is dat alles??‘

Ehh.. what to do.. Zullen ze op camera gezien hebben dat ik de borstel heb gepakt? Of is het toeval dat hij dit zo specifiek vraagt.. Er zouden zoiezo consequenties (in de vorm van gezamelijke straf) zijn als ze wisten dat ik de borstel had gepakt. Ik besloot geen risicco te nemen en zei ‘’Momentje..’ terwijl ik met pijn in mn hart de borstel tevoorschijn toverde. Better safe then sorry 😉

Gelijk hierna moesten we naar de square komen, en kwam er een zak handschoenen tevoorschijn. De omstandigheden waren nèt wat anders dan ik gewend ben.. Kap op, een bitje dat niet ingebeten was, je zware legerkleding en een ondergrond vol hobbels en stenen. Verschillende deelnemers hadden het zwaar, waaronder Dave toen hij met mij moest boksen.

Hij kon er niet mee dealen dat hij tegen een vrouw moest vechten. Dat heeft hij eerder al in een interview gezegd en daar hebben ze wat mee gedaan.. Het was opzich een prima sparringspotje tussen ons (niet bepaald technisch, maar de opdracht was dan ook ‘gewoon rammen’), maar hij werd er erg emotioneel van. Voor mij ook interessant om het eens van de andere kant te zien. Eerder als er jongens in de boksschool niet tegen mij wilden boksen, schold ik ze in mijn gedachte verrot en dacht: Wat doe je hier dan?? Rot op en ga iemands anders training verzieken.. Bij Dave zag ik gewoon dat hij dit als gouden regel in zijn opvoeding heeft mee gekregen, en ik had er meer respect voor dan in eerdere situaties.

Een uur later werd ik naar de steen geroepen: We moesten ons opmaken voor een zware opdracht. Met de overgebleven 7, stonden we op het square toen we hoorden dat het nu ieder voor zich was. We moesten de berg op rennen, omkeren en wie als laatste binnen kwam, ging linea recta naar huis. Shocking!

Roy en ik startten achterin, we hadden beiden een interval tactiek. Dus afwisselend hardlopen en snel wandelen, om het tempo op die manier vast te kunnen houden. Natuurlijk een gokje, want de anderen gingen er meteen hard van door.

Of deze tactiek een goed idee was…  Zie je maandag!